"ฉันแอบอยู่ .... ใช่ตลอดไป

 หากได้กำลังใจสักนิด ....... จากเธอ "

โสเภณีเด็ก : อิสรภาพ
พวกบ้ากาม : พวกเผด็จการ
...ให้ชื่อฉัน เป็นของเธอ .. ให้เสียงฉัน กรีดร้องแทน ...

หลังจากที่ถูกหลายคนสมเพช ในสิ่งที่ฉันทำ
ฉันยิ่งแน่ใจว่า ... สังคมนี้มิได้เปิด
จะมีความหวังใด - จากการร้อง และทำเพลง
นอกจากปลอบประโลมใจตัวเอง ...
หัวใจของฉัน ก้มกราบ และสารภาพต่อ ทุกความเข้าใจ
เพราะนั่น อาจจะเกิดหยดน้ำ แม้สักหยด
บนเปลวไฟแห่งการเสแสร้ง ..
ในตัวตน ... ของฉัน หรือ ใครสักคน

ในหัวใจ คือ ดนตรี
บรรเลง เพราะ ร้าวราน
มีปีศาจ เป็น วิญญาณ
ที่คับแค้น - ผู้คน

 ตัวตน - ร้ายลึก
สะท้อน - หลายอักษร
เร้น..ความรู้สึก - ใส
หยาบฤาละเอียด ... อยู่ใต้จิตใจ
ใต้สำนึกใคร ... ลืมใคร่ครวญ

... ดูเหมือนจะเป็นการทำเพลงที่เอาเปรียบหลาย ๆ คนในชีวิต
รวมทั้งผู้ที่เสียเงินซื้อ...
คงไม่มีข้อแก้ตัวใด ๆ
นอกจากคำขอบคุณ อย่างน้อยในช่วงสั้น ๆ ของชีวิต
ตอนนี้ดูไม่ไร้ค่าเกินไป ...

   ...ถึง อรสา สีบุญเรือง และเพื่อนของฉัน
   ฉันเป็นคนหนึ่งที่ระลึกถึงเธอ ความเศร้า และความตาย แต่บ่อยครั้ง ที่หัวใจฉันกลับเบิกบาน และพบบางอย่างในจิตที่เหมือนท้องทะเลอันกว้างใหญ่.. สงบนิ่ง มีเพียงระลอกคลื่นระยับแสงแห่งความหวัง
   ฉันไม่ได้เขียนเพลงอีกเลย... แม้ทุกวันนี้ ฉันรับรู้ถึงกำลังใจของผู้คนที่มีความรู้สึกเข้าใจหรือพยายามเข้าใจ แต่เชื่อเถอะ ... ฉันไม่เคยแม้แต่จะคิดยอมแพ้ ... หัวใจของฉันยังเป็นหัวใจของหนุ่มสาวที่ค้นหา เพื่อกำลังใจอันยิ่งใหญ่ของตนเองและเพื่อนที่ไม่รู้จัก ว่าวันหนึ่งเราคงจะได้โอบกอดรักอันบริสุทธิ์ พูดคุยด้วยใจที่รอคอย และจากกันด้วยความเข้าใจและรอยยิ้ม
   ชีวิตเป็นสิ่งน่าอัศจรรย์ ความสุขและเศร้าผ่านมาแล้ว ผ่านไปบนคลื่นเล็ก ๆ ที่มองไม่เห็นและไม่จีรังนี้
   ..ฉันเพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้น... เมื่อบทเพลงแห่งความเกลียดชังได้หยุดทำสงคราม แต่กลุ่มควันไฟและซากสิ่งยังมิมอดหมด ฉันได้ก้าวสู่ความจริงด้วยดวงจิตที่เธอเองก็มี ... ในทิศทางที่จะรู้จักตัวเองอย่างแท้จริง
   ...เพื่อนของฉัน... หากเธอยังได้ยินฉันร้องเพลงในความเงียบอย่ากลัวที่จะยื่นมือและปล่อยดวงใจเธอจากโซ่ตรวนของความคิด...เพื่อเราจะได้พบกัน พลังงานมิสูญหายจากโลก ความตายมิอาจหยุดยั้ง ใจฉันมันแหกกฎทุกกฎบนโลกนี้ จนถึงวันนี้ ... เมื่อผมฉันเปลี่ยนสี กฎแห่งการแปรเปลี่ยนได้ทำให้ฉันรู้ว่า...กฎเดียวเท่านั้นที่เราไม่อาจละเลย คือ กฎธรรมชาติ และด้วยกฎนี้ ... ความรักของเธอ ... ความเมตตาของเธอ จึงทำให้ชีวิตฉันได้รู้จักสิ่งดงาม...ยิ่งกว่างดงาม ที่จะมีใครเล่าเห็น ...นอกจากเรา

ลาก่อน... โอ้..ความเหงา ลา...ความเศร้าใจ
สงครามและความโหดร้าย..ที่มี
ลา...ศาสนาในใจ ลา... ความเชื่อ..ไม่ว่าเชื้อชาติใด
ลา...ประเทศที่เหยียดผิวกาย - ผู้คน

อยากจะร้อง....ถามบนฟ้า
ว่าตัวฉันนี่ - คือใคร ?
ว่าตัวใคร .. นี่ - คือฉัน !

...สัตว์นรก.... ฉันรักเธอ...
ร้องเพี้ยน - ช่างมัน
เกลียดก็เกลียด .. ให้มัน - จำไว้
ไม่ชอบ .. กรุณาอย่าฟัง .. จะเสียความรู้สึก
ถุย !

...........................................................

"..ฉันพูดกับใครไม่ได้ ...พูดกับใครไม่ได้..
พูดกับใครไม่เข้าใจ
ฉันจึงมาที่นี่ ด้วยหัวใจเดียวกับเธอ
หัวใจที่ไม่ต้องการการอ้อนวอน
หัวใจที่ไม่ต้องการความห่วงใย
ฉันไม่ต้องการทำอาชีพ..ไม่ต้องการความเห็นใจ
ฉันอยากมีชีวิตอยู่เพียงเพื่อคิดวาดในสิ่งที่ขมขื่น
ฉันอยากมีชีวิตอยู่เพียงเพื่อ -
ฝันถึงสันติภาพ ในตัวตนที่เต็มไปด้วยสงครามของผู้คน
..ให้น้ำตาแห่งความสุขได้ไหลหลั่งอธิบาย..
ความอ้างว้างจะตอบข้อสงสัยแก่เธอ
และหากเธอรู้ซึ้งถึงความเป็นเพื่อนของเรา...
เราคงต้องปล่อยวางทุกอย่าง
บนรากเหง้าของสิ่งสมมติ
.. ในขณะนี้ หากความกล้าหาญเกิดขึ้นในดวงใจเธอ...
เธออาจช่วยประคับประคองความอ่อนแอของผู้เยาว์กว่า
อาจทำให้เธอแบ่ง แขน ขา หรือ..แม้แต่นัยน์ตา
เพื่อเป็นอาหารประทังชีวิต-แก่ผู้อื่น

ฉันพูดกับใครไม่ได้ ฉันจึงพูดกับเธอ... มีเพียงเธอเท่านั้น
..มีเพียงเธอเท่านั้น......เพื่อนของฉัน.. "